158. காலமெல்லாம் காதல் வாழ்க!

நீண்ட நாளாய் கையோடு கைகோர்த்து விளையாடியவள் சிறுவயதிலிருந்தே!
என் தோழி! அவளைத் அன்பாய் கொஞ்சாமல் ஒருநாளும் இருந்ததில்லை!
அப்போதும் நான் இராமனாயில்லை! அவளுக்கே மட்டுமாகவும் இல்லை!
காலமோர் சகுனியாகி என்னை அவளிடமிருந்து பிரித்தது!
நான் அவளை மறந்தேன்! நாளும் பொழுதும் வேறுசுகம் கண்டேன்!
குளித்தெழுந்தேன்! அமிழ்ந்தேன்!

இன்று மீண்டு வந்தேன் மீண்டும் வெட்கமில்லாமல்!
அவளருகே! என்னச் சொல்லப்போகிறாளோ
என்று பயந்தபடி உரிமையுடன் செல்லமாய் தட்டினேன்!
எட்டி ஓடுவாள் என்று நினைத்தவள் நகராமல் நின்றாள்!
நின்றிருந்தாலும் பரவாயில்லை! என் காலில் சட்டென விழுந்தாள்!

என் மனம் பதைபதைத்தது! நான் செய்த பாவத்திற்கு
அவள் விழுவதா? நானல்லவா மன்னிப்பு கேட்க வேண்டும்?
பலவாண்டு ஒன்றாய் பழகி, பின் திடுமென தனியாய்
நட்டாற்றில் விட்டு என்வேலை பார்க்க ஓடினேனே!

விழுந்தவள் அங்கேயே கிடந்தாள்! என் கைகளால்
அவளை அள்ளி எடுத்தேன்! என் கண்களில் நீர் ஏனோ வரவில்லை!
அவளின் அழகிய மஞ்சள் நிறம் என்னை மயக்கியது!
அன்றைக்கு எதில் கட்டுண்டு விழுந்தேனோ, அதே மஞ்சள்!
அதே கட்டு! உடற்கட்டு கொஞ்சமும் சீர்குலையாமல்!

அடடா! அடாடாடா! அவள் அழகுருவை வடிவமைத்த பிரம்மாக்களுக்கு
மானசீக நன்றி சொல்லிவிட்டு, மீண்டும் செல்லமாய் தட்டினேன்!
இடைவெளி கடந்தும் காதல் வாழும் என்று நிருபிக்க
இந்த முறை சீறிப்பாய்ந்தாள் நெட்டைத் தாண்டி!
வில்சன் என்னும் என் காதலி!

----
கவிதைங்கறதுக்கு அத்தாட்சியா வரிக்கு வரி ஆச்சரியக்குறி (!) போட்டிருக்கேன். சரிதானப்பா?